Bij Rendert is eind 2022 de diagnose Parkinson gesteld. Voor hem reden om zich via deze nieuwsbrief uit te spreken.
“Mijn boze blik komt door Parkinson en niet door jou!“
Begin 2022 verloor ik wel eens mijn evenwicht. Dan vergat ik de laatste traptrede, met een (bijna) buiteling tot gevolg. Ik zat er niet mee. Als oud judoka wist ik mijn val goed te breken. Echtgenote en kinderen vonden dat ik me stijf en trager bewoog. Ook viel het hen op dat mijn linkerhand trilde. Diagnose Parkinson was hun scherpe conclusie. Zelf wilde ik daar niet aan. Niks aan de (trillende) hand. Naar een dokter? Ik ging nooit naar de dokter.
Na een paar maanden aandringen toch maar afspraak gemaakt met de huisarts. ‘Waarvoor komt u meneer Algra?’ was haar vraag. Van mijn antwoord dat vrouw en kinderen dachten dat ik de ziekte van Parkinson had, schrok de huisarts zichtbaar. Ze deed wat testjes en vond het genoeg reden mij door te sturen naar de neuroloog.
Het testcircuit
De neuroloog deed ook testjes. Knijpbewegingen, met vinger neus aanraken, stijfheid en reflecteren. Ze legde uit dat een diagnose voor de ziekte van Parkinson moeilijk te stellen is. Andere mogelijke oorzaken uitsluiten stelde ze voor. Zo kwam ik erachter dat mijn lever en nieren goed functioneerden. Er op de scans van mijn hoofd geen verontrustende beelden in de hersenen zichtbaar waren. Allemaal conclusies die nog steeds geen uitsluitsel gaven voor mijn trage bewegingen en trillende hand. De laatste test was het toepassen van medicijnen tegen de symptomen van Parkinson.
En dan?
Na een aantal weken medicijngebruik mocht ik constateren dat de symptomen minder waren geworden. De medicijnen sloegen kennelijk aan. Een dubbel gevoel. Weten wat je hebt. Géén direct levensbedreigende ziekte. Wel een progressieve ziekte waarbij er geen zicht is op genezing. Hoe snel verloopt de ziekte? Kan ik blijven werken? Wie, wanneer vertel ik het? Ik heb het actief verteld aan naaste familie en vrienden. Mijn keuze was het om het niet meteen aan de ‘grote klok’ te hangen. Wel ben ik er open mee omgegaan als er gericht naar werd gevraagd.
Boze blik
Inmiddels zijn we twee jaar verder. Ben ik bestuurslid van de actieve Parkinson-vereniging. Doe ik mee aan onderzoeken naar de oorzaken en oplossingen voor Parkinson. Ben ik aan het werk als partner en loopbaanbegeleider voor LoopbaanNaPolitiek en als voorzitter van de uitzendcoöperatie SamenWerkt. Bovendien heeft het bestuur van de stichting Agrarisch Natuurfonds Fryslân mij herbenoemd als voorzitter. Ik ben veel meer gaan sporten, een aangeraden manier om de ontwikkeling van Parkinson te vertragen.
Valt het dan allemaal mee? Nee zeker niet. Maar de uitkomst van mijn tussenevaluatie is verrassend. Het is niet alleen mijn tomeloze energie waarop ik behoorlijk heb moeten inleveren. Het is vooral mijn boze blik waar ik tegenaan loop! Een gezicht op onweer, terwijl de zon schijnt. Hoe overtuig je dan natuurliefhebbers dat we blij zijn met elke bijdrage voor vierkante meters Gruttoland? Hoe krijg je als voorzitter van de stichting Agrarisch Natuurfonds Fryslân stakeholders mee als je ‘boos’ kijkt? Mijn antwoord: ‘Door het te benoemen. Iedereen mag het weten.’
Mijn boze blik komt door Parkinson en niet door jou!”
De ziekte van Parkinson is de snelst groeiende hersenziekte ter wereld.
Meer weten? Ga naar de website www.parkinson-vereniging.nl